Η Chimamanda Adichie, μέσα από την ομιλία της, υπογραμμίζει τη σημασία της πολυφωνίας και της πολυπλοκότητας στην κατανόηση των ανθρώπων και των πολιτισμών. Οι ζωές μας δεν καθορίζονται μόνο απο μια ιστορία, αλλά από πολλές, που διασταυρώνονται και αλληλοσυμπληρώνονται. Όταν επιλέγουμε να βλέπουμε έναν λαό ή ένα άτομο μέσα από μία μόνο αφήγηση, τότε περιορίζουμε την κατανόησή μας και ενισχύουμε τα στερεότυπα. Η Adichie περιγράφει πώς η ίδια, μεγαλώνοντας στη Νιγηρία, διάβαζε μόνο ευρωπαϊκή λογοτεχνία, με αποτέλεσμα να θεωρεί φυσικό οι ήρωες των βιβλίων να είναι ξανθοί και να πίνουν λεμονάδα. Αργότερα, όταν ανακάλυψε αφρικανικές ιστορίες, αναγνώρισε τη δική της πραγματικότητα και πολιτιστική ταυτότητα. Η αφήγηση πολλών ιστοριών επιτρέπει τη δημιουργία ενός πιο πλούσιου και αληθινού κόσμου. Ο μονόλογος απο την άλλη πλευρά και η μονόπλευρη παρουσίαση ενός πολιτισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παρεξηγήσεις και ρατσισμό. Αντίθετα, η πολυφωνία ενισχύει τον σεβασμό, την ενσυναίσθηση και την ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων. Έτσι, οφείλουμε να αναζητούμε και να ακούμε πολλές ιστορίες για να πλησιάσουμε την αλήθεια.

Δημιουργώντας λοιπόν τις δίκες μας προσωπικές ιστορίες και παρακολουθώντας τα βίντεο τις ομάδας μας, διακρίναμε τρία βασικά κοινά στοιχεία. Αρχικά, οι βιογραφικές μας αναφορές πηγάζουν από αυθεντικές ιστορίες και προσωπικές εμπειρίες σε ποικίλα εκπαιδευτικά και υποστηρικτικά πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα, όπως ΚΔΑΠ, φροντιστήρια και σχολεία στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Μοιραστήκαμε συγκεκριμένα περιστατικά, όπως η δυσκολία προσαρμογής ενός παιδιού από το Αφγανιστάν στη Δανία, η αρχική εσωστρέφεια παιδιών Ρομά ή του κοριτσιού που βρήκε διέξοδο έκφρασης μέσω της ζωγραφικής, καθώς και η επικοινωνία με παιδιά από αφρικανικές χώρες μέσω παντομίμας. Αυτές οι ιστορίες ενεργοποίησαν την προσωπική μας νοηματοδότηση, βασιζόμενες στη συσσωρευμένη πρότερη γνώση της ατομικής μας βιογραφίας. Έπειτα, οι συνδέσεις της ομάδας σφυρηλατήθηκαν μέσα από κοινά συναισθήματα και προκλήσεις, οδηγώντας στη διαδραστική ενεργοποίηση της εμπιστοσύνης, της δέσμευσης και της συλλογικότητας προς μια κοινή κουλτούρα. Βιώσαμε την αρχική αμηχανία και το άγχος, που ακολουθήθηκαν από την ικανοποίηση και τη χαρά όταν οι παιδαγωγικές μας παρεμβάσεις απέδωσαν καρπούς, όπως η αυξημένη συμμετοχή και το χαμόγελο των παιδιών. Οι συνδέσεις μας εντοπίστηκαν στην κοινή μας προσπάθεια δημιουργίας ενός συμπεριληπτικού περιβάλλοντος, στην αναγνώριση της σημασίας της μη λεκτικής επικοινωνίας και στην ενεργητική προσέγγιση για την υπέρβαση εμποδίων. Αυτή η διαδικασία προήγαγε την εμπιστοσύνη και τη συλλογικότητά μας. Τέλος, μέσα από τις αφηγήσεις μας, αναδύθηκε μια κοινή αφηγηματική κουλτούρα που υπογραμμίζει τον σεβασμό στη διαφορετικότητα, αναγνωρίζοντάς την ως πλούτο και όχι ως εμπόδιο. Οι ιστορίες μας λειτούργησαν ως πλαίσιο για την ερμηνεία του κόσμου, συμβάλλοντας στην κατανόηση της πολυπλοκότητας της διαφορετικότητας και στην κατασκευή νοήματος για τον εαυτό, τον άλλο και τον κόσμο. Επιβεβαιώσαμε ότι η γλώσσα δεν είναι το μοναδικό μέσο επικοινωνίας και ότι η εξέλιξη επιτυγχάνεται μέσω της συνεργασίας και της ενεργητικής προσέγγισης. Μάθαμε να μην περιμένουμε την προσέγγιση από τον "άλλο", αλλά να κάνουμε εμείς οι ίδιοι το βήμα, δίνοντας χώρο για αυθεντική έκφραση. Αυτή η συλλογική εμπειρία, όπου κάθε παιδί γίνεται «δάσκαλος» του πολιτισμού του, αποτελεί ωφέλιμη μέθοδο στην ενδυνάμωση της διαπολιτισμικής επικοινωνίας και στην ανάπτυξη διαπολιτισμικών ανταλλαγών, καλλιεργώντας τη διαπολιτισμική μάθηση. Οι αφηγήσεις μας επέτρεψαν την άμεση και αυθεντική επικοινωνία διαφορετικών πολιτισμικών ιδεών και αξιών, εκθέτοντάς μας σε νέες διαπολιτισμικές εμπειρίες και αποφεύγοντας την παγίδα της «μίας ιστορίας» όπως την περιγράφει και η Chimamanda Adichie. Η αφήγηση δεν λειτούργησε απλώς ως αναφορά εμπειριών, αλλά ως γέφυρα αλληλοκατανόησης και ενίσχυσης της διαπολιτισμικής μας επικοινωνίας και παιδαγωγικής ταυτότητας.

ΒΑΓΕΝΑ ΙΩΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ:U244N2938
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΔΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ:U244N1216
ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ ΣΠΥΡΟΣ:U244N1764
ΚΑΡΑΣΤΑΘΗ ΣΟΦΙΑ:U244N1049
ΚΩΣΤΑ ΒΑΣΙΛΙΚΗ:U244N1215